Jonah en Eli klauteren enthousiast op de keukenstoelen.
Ik heb ze reeds tegen het keukenaanrecht geschoven en het hele oppervlak bedekt met bloem.
Onze twee jongens nemen hun kleine deegrollen stevig vast.
Jonah draait zich naar me om en knuffelt me.
Hij zegt me hoe leuk het is dat we eindelijk nog eens samen koekjes kunnen bakken.
En dat hij hoopt dat ik vanaf nu terug heel veel goede dagen heb om samen dingen te doen.
Ik glimlach, knuffel hem met mijn rechterarm en moffel mijn opgezwollen linkerhand weg.
Het deeg voorbereiden ging niet echt vlot met een linkerhand dat maar half werkt.
Eigenlijk deed het pijn maar ik wou het zo graag.
Een leuk moment creëren nadat ik terug enkele dagen met koorts door een keelontsteking in bed had gelegen.
Onze jongens zien vaak heel wat gebeuren, vangen flarden op uit gesprekken en maken zich zorgen.
Iets wat we goed proberen opvangen, kaderen,... maar toch.
Verdriet kan je niet goed wegstoppen en dat doen we dan ook niet meer.
Soms mag dat verdriet er zijn.
Een van mijn grootste zorgen is om hen een zo normaal mogelijk gezinsleven te geven.
Wat dat dan ook mag zijn.
Die maandagnamiddag heb ik dus met behulp van een keukenrobot geprobeerd om een koekjesdeeg in elkaar te flansen.
Ik kon amper de kom tegenhouden maar het is me gelukt.
Mijn linkerhand is twee keer zo dik, rood en de pijn klopt fel in mijn vingers.
Toch voelt het als een vreemd soort overwinning.
Alsof ik mezelf net een button met 'Goed bezig moeder' heb opgespeld.
Ondertussen zijn Eli en Jonah al druk in de weer met de zandkoekjes.
Ze duwen rondjes, bloemetjes en hartjes uit de lap deeg en proppen af en toe een brok in hun mond.
Jonah draait zich, bedekt met patisseriebloem, naar me om en zegt:
"Later als ik groter ben dan wil ik een bakker worden die goed kan bakken.
En een goede mama en papa net zoals jullie."
Daar was ze, mijn button.
Ik draag ze al de hele dag met me mee.