Ik rijd naar de stad om vóór sluitingstijd nog snel een paar inkopen te doen. Gespannen van al het corona-gedoe in de winkels kar ik bij valavond terug naar huis. Vóór me rijdt een SUV. Ik houd niet van SUV’s. Vooral niet in de stad. Omdat het terreinwagens zijn, gemaakt om over ruwe, onverharde wegen te rijden en zulke wegen heb je in de stad per definitie niet. Ik geloof best dat ze de bestuurder een gevoel van veiligheid geven maar ondertussen ergeren wel alle andere weggebruikers zich groen en geel. Die wagens nemen teveel plaats in en versperren het zicht. Deze permitteert het zich ook nog zonder licht te rijden.
Ik flits twee keer kort na elkaar met mijn grootlichten. De sufferd aan het stuur merkt niets en rijdt gewoon verder. Ter hoogte van het benzinestation waarschuw ik hem nog een keer. Heeft die kerel soms splinters in zijn ogen?
Na honderd meter probeer ik het een derde keer en eindelijk floepen zijn stadslampen aan. Hoogst tevreden met mijn sociale reflex – ik hem toch maar fijn voor ongelukken behoed – sla ik bij de groentekiosk linksaf. Hoewel ik de bocht maar al te goed ken, kom ik bijna in de berm terecht. Nu wordt er ook al bespaard op de straatlantaarns.
Opzij van ons huis lijkt het veel duisterder dan anders. Pas wanneer ik pal voor de garagedeur sta, merk ik het. De lichten van mijn auto branden niet.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.