De groene voordeur is nu blauw, binnen maken andere bewoners nieuwe herinneringen, maar verder lijkt er weinig veranderd.
Nog steeds dezelfde gordijnen, statige gevel, foutparkeerders voor de garage.
De zon werpt haar schijn op de bovenverdieping. Mijn blik glijdt af naar vroeger.
Ik hoor het parket kraken, voel hoe plafondfiguren – engelen, draken – me aanstaren. Alsof ze willen zeggen dat al wat hier geweest is, voor altijd tussen ons blijft. Gerustgesteld keer ik terug.
Het huis staat ondertussen volledig in de schaduw. Een man passeert, voortgetrokken door zijn hond. Hun actie zet ook mij in beweging. Wat ik achterlaat, ligt steeds verder, verder weg.