Z’n kale hoofdhuid stond vol met rode puntjes. Het zag er pijnlijk uit. Gezwollen, bijna paars. Alsof ze met dikke naalden in zijn schedel geprikt hadden. Waarom hij een Björn Borg-haarband droeg was me niet duidelijk. Misschien om z’n gewonde hersenpan gedeeltelijk te verdoezelen. Geen idee.
Ze waren met z’n vieren. Alle vier met hetzelfde euvel. Het viel me op dat de heren rijkelijk voorzien waren van baard en ander lichaamshaar dat welig uit hun kraag krulde.
In het hotel waar ik verbleef, in Istanbul, kwam ik er later achter dat dit de ‘place to be’ is voor desperate kalenden. Mannen die hun heil zoeken bij de Chirurg. In Turkije. Volgens mij hebben ze daar de implantaten on sale; tien koppen voor de prijs van vijf.
De toegetakelde mannen die ik in het hotel zag, waren op zich geen opvallende figuren. Doodgewone mannen. De overbuur of jan met de pet, geen enkel waarvan ik de indruk kreeg dat zijn sexappeal zou toenemen met haardos.
Op zich heb ik niks tegen kalende of kale mannen. Waar ik wel van over m’n nek ga zijn gefrustreerde mannen die met de illusie rondlopen dat hun hoeveelheid haar hun aantrekkelijker zal maken. Zeg nu eerlijk dames, wat is er nu meer sexy dan een man die zich lekker in z’n vel voelt? Met of zonder haar… maakt geen ene fuck uit!