Grimas: het pijn centrum was niet geraakt, maar in de uren die het trage veranderen van wat hij pijnlijk vond vooraf gingen, leek niets stil te staan en net daarom werd hij er gek van.
Wat men moet doen met dat wat saai is, is tegelijk langdurig, en redelijk eenduidig,
maar nooit saai.
De daad als gevolg van de gedachte aan de daad.
Net daarom hield de wereld even een pauze, wanneer hij dichter kwam bij waar het om draaide:
de pijngrens.
Hoe de uren specifieke dagen werden. Wat er kon gebeuren, stond al te gebeuren.
Hij vond het noodzakelijk maar had het niet uitgevonden.
Waar de nieuwigheden schuilden, leek hij niet te abstraheren.
Daarom: geen toegang.
Voor de nieuwe dageraad deed hij alles hetzelfde, als voor alle andere afwijkingen.
Hij beseft dat verandering iets constant is.
Door meer te willen, alles over je heen krijgen, maar dat is net minder.
De kunst zat hem er in, altijd meer te produceren, zonder daarvoor een methode te hebben.
Grimas: waar gaat het verder.
Een afwijking detecteren, is dagelijks op een abrupte manier aanwezig.