Lappendekens hangen hem om het lijf als de man die hij nu is: De Man die aan de Rotswand Hangt. Met schoenen van mensenhuid en voeten van steen, beloopt hij de weg tot aan zijn huis als het hand dat schoksgewijs zijn laatste wensen uit. Zijn handen zijn geel van zieke mensenhuid die ook na hem de wegen van de stad zal plaveiden. Zijn stem heft zich zoals hij ooit de tijd aanwees.
Zij wijzen zijn bezoek beleefd de uitgang en hij weet “het is te laat”, alsof de sloepen ook op hen te wachten staan. In de mensenpoel van deze stad zinken zij af tot de Messias met geknipte slogans hen het laatste geld uit de zakken slaat. Zo beloopt hij de weg tot aan zijn huis en de man die hij nu is, De Man die aan de Rotswand Hangt.