Zie, ze daar.
Als sardienen in een blik.
Vastgelijmd aan de ruikende zetels, maar
niemand trekt zich er ook maar iets van aan, al heeft er één iemand best wel wat schrik.
Heren met hoge hoeden, een dame met een baby aan de borst en een jong kind dat een dutje doet.
Het is niet van mogen, het is van moeten.
Want de rit is lang, en het betoverende landschap met glooiende heuvels trekt geleidelijk aan voorbij. Wat zou er in die manden zitten? Een lekker hartig hapje of juist iets zoets? Je merkt het, je ziet de vele gezichten van de reizigers, en nu en dan kan je iets afleiden van hun verfijnde gelaatstrekken. Al is het eerder observeren en maar raden, want je wordt niets wijzer. In de rechterhoek zijn ze duidelijk diep verwikkeld in meerdere gesprekken. Een roddel? Wie zal het zeggen? De avondzon laag aan de hemel, weergeeft een coupé met aardse en warme tinten. Het is als een schilderij.
Ik, ik sta vooraan in de rij.
Heb geen zitje, al weet ik, ik heb de perfecte plaats, want ik zie alle passagiers in deze trein en sta te glinsteren. Ik kijk niet, ik zie, en dat is al een eye opener weerspiegeld door een glimlach op mijn gezicht. Dit beeld, is voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
(Uitdaging poëzie, woord na woord, week 5, Shut up & Write Gent)