Het doet me iets. Het is ijskoud buiten. Ik fiets richting mijn ouders en beslis om een andere weg te nemen dan gebruikelijk. Ik kom onverwacht aan bij het schietveld. Een prachtig natuurgebied. Een handvol ijsberen trotseren de koude en modder om hier rust te vinden. De stem van de ijsbeer die de richting aangeeft, wat vogel- en windgeluiden had ik verwacht. Maar het schietveld heeft zijn naam niet gestolen als er in de verte schoten weerklinken. Soldaten! Is het niet vreemd dat soldaten vechten in natuurgebied om mensen te beschermen, en de mensen de natuurgebieden proberen te beschermen waar er in wordt geschoten. De tegenstelling laat mijn radartjes in beweging komen. Na het passeren van diverse legervoertuigen en bewakers van de fiere Belgen is er 1 soldaat die me in het oog springt. Eigenlijk zijn het zijn ogen. Zo sterk als ze zijn in deze koude, en toch hebben ze een terughoudend geconcentreerde blik omdat er een belangrijk doel wordt nagestreefd. Het geeft me een speciaal gevoel. Wat leeft er in die ogen, in die mensen. Zien ze het zelfde als de ijsbeer die me de richting aangaf. Of zien ze meer omdat ze met camouflagekleren moeten opgaan in de natuur. Ik fietste verder met het gevoel: " het doet me iets". Ik voelde medelijden met de jonge soldaat. Je moet er iets voor over hebben voor je vaderland.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.