Rossig fruit ligt op hen te wachten.
Zij hebben witte tanden en geen leeftijd aan hun haar.
Dagen vloeien weg in stilte buiten het nieuws op elk vol uur.
Och zet maar uit het is al oud.
Ooit hadden zij een poes zelfs twee.
Die krolde met de geur nog in de gordijnen.
De kwalijke geest van geer.
Wel ogen vol branie en meug.
Er is steeds minder plaats in huis.
Volle kamers verdrukken het angstige hart.
Ook al werden de foto’s versnipperd of verbrand.
Om niet open en bloot op een rommelmarkt te belanden.
Ik laat ze begaan ze zijn zo beleerd.
Zingen woorden van Socrates in marmer uit Hellas.
Zij weten hoe sterke armen zonden vlechten.
Hun lauwerkrans helt naar meer.
Dan streelt hun palm de bolle perzik.
Hitsig en met meer aandrang dan eerst.
Om een laatste keer hun kiezen in het vlees te persen.
En het sap de vrije loop te laten.
Erna lig ik leeg erop te kijken en zij op mij.
De hete lucht tikt als een metronoom en grient.
Ooit zullen mijn ogen in dezelfde muziek verkwijnen.
Achter mij hun naakte schim en ikzelf out.