zonder al te veel nadenken, wordt de tekst toch alweer aangemaakt in de nog beschikbare headspace
je wil beginnen met een gevoel & een gevoel dat me nauw aan het hart ligt is Coldplay
muziek die ik meestal niet goed vind, komt ook van Coldplay
koester je het wat te veel, en het wordt je dood
koester je wat je te veel wordt, en het wordt al snel een obsessie
beiden zijn onontkomelijk
en als ik toch getroffen moet worden, waarom niet nu?
maar de wereld staat niet stil - ze staat in feite nooit stil
rondom je gekrijs van mensen
gedreun van machines
de wereld in vuur en vlam en actief
wat is de volgende fase?
de rehab is nooit eindig
ik bevind me voor, in en na de rehab
de grot van Plato maar dan van Dries
de matrix van mijn eigen bestaan - waar ik in vastzit - moeten uitleggen aan de therapeut
ik word gek van het onvermogen te kunnen bestaan
maar dat maakt het net moeilijker
ik wil iets voelen dat permanent energiek is
zo gek lijkt me dat verlangen naar gedrevenheid nog niet
daarom is 'het' wat het zichzelf aandoet
net daarom stel je voor niet meer zomaar - alsof dat gratis is - op pauze te duwen
pijn in hartstreek maar dan continu en prangend
heel de tijd herrie
daarom, een streepje muziek
om de pijn te verzachten, en om iets dat toch al verdergezet wordt, te voorkomen
het gedicht heet niet Coldplay
het gebruikt Coldplay
het is geschreven via een Dries die toekijkt
en wacht
op de juiste toonaard om te kunnen zeggen
het is genoeg geweest
om altijd maar weer opnieuw te kunnen beginnen