Ergens tussen wakker en droom, in de mistige gangen van een schemeruniversum, woont de sluimervriend. Hij is een vreemde figuur: een kruising tussen een pluizige alpaca en een vintage schrijfmachine. Zijn naam is Gregor.
Elke avond, wanneer je hoofd het kussen raakt, komt Gregor op zijn wolkenpantoffels binnengewandeld. Hij mompelt onleesbare haiku’s terwijl hij de chaos in je hoofd archiveert. “Ah,” zegt hij terwijl hij een gedachte oppakt over die keer dat je een koekje stal op je zesde, “dit gaat naar de plank ‘existentiële schuldgevoelens’. Klassieker.”
Maar Gregor heeft ook een ondeugend kantje. Hij verstopt de plot van je droom net voordat je wakker wordt. Waarom? Puur voor de lol. Soms laat hij je ook dromen van tanden die uitvallen of dat je in je ondergoed voor een volle zaal staat. "Menselijkheid moet luchtig blijven," legt hij uit.
Op een ochtend besloot je hem te betrappen. Je stelde een wekker in op 03:03 uur en deed alsof je diep sliep. Toen Gregor kwam aansluipen, keek je hem recht aan. Hij bevroor. “Dit is gênant,” zei hij, terwijl hij snel een gedachtenmap genaamd ‘onverwachte confrontaties’ opende.
Jullie keken elkaar lang aan, tot Gregor een diepe zucht slaakte. “Fijn, jij wint. Hier, onthoud je droom: je stond op een podium, als kind, met een lege hand. Iedereen keek naar je, wachtend. Je glimlachte, tilde je lege hand op en ineens stond je daar met een sleutel. Niemand wist wat die opende. Zelfs jij niet. Tevreden?”
Sindsdien laat hij af en toe wat extra dromen liggen. Maar niet te veel. “Een beetje chaos houdt je scherp,” zegt hij terwijl hij een nieuwe map opent: ‘de kunst van onvoltooide verhalen’. En jij glimlacht. Misschien is dat genoeg.