De ster met wie ik me verhoudt
tot in mijn dood; over mijn dood waakt;
die mijn astrologische 2e is;
sterft als hij zichtbaar wordt of omgekeerd
en zo leef ook ik toe naar erkenning.
Boven het veldje 'thuis' is binnenkomen een robot-beweging
geworden, en laat men het koud worden - de situatie -
als er daarvoor genoeg tijd is.
Zo wisselen decennia elkaar af,
zonder stofuitwisseling,
eerder teleologisch.
In de woonkamer hangen verschillende sterren klaar om op te stijgen
tot kleiner geheel; kleiner voor ons maar talrijk.
Je schikt de wegen naar ouder worden als een keuze.
Was dit het maar.
De ster met wie ik mij associeer is verdomd onaangetast,
ook al ben ik dit zelf niet,
het doet er niet toe,
zolang er maar gesproken wordt, gecommuniceerd,
om af en toe tabula rasa te omgeven door klank.
Alles opnieuw en opnieuw sterft zijn 2e dood.
Praktisch niemand is nog veilig binnen diameter aarde
en dat is goed,
goed omdat dat overblijft.