Ik heb het over het onfeilbaar gemak waarmee de tekst zich afzet van je eigen inbreng; zich een weg naar buiten laat lezen op het einde van die rit - maar eigenlijk bedoel ik alleen maar hoe je naar zo'n synthese toe werkt: door in de kleine, maar vast te grijpen intuïtie die zich aan je als methode opwerpt, te geloven; als was het op dat zekere moment noodzakelijk om van schrijven iets te maken waaraan je gewend was.
Schrijven kan enkel maar angstaanjagend zijn geweest om tot stand te brengen, en nadat je je gewaar wordt van het risico, wil je - op de toppen van je tenen - iets herstellen:
de betekenis; die steeds opnieuw bestendigt wordt.
De boodschap vergaat niet, als je hem begrijpt.
De makers van hetgeen waaraan je schoonheid kan herkennen, leven niet lang meer,
maar dat is meer dan lang genoeg.
Ik wil het moment herleven, maar daarvoor moet ik ongebreideld verder ploeteren doorheen ongewenste momenten.
Ik noem zoiets betekenis, en daarom is betekenis de motor.