De weldoener
ben ik zelf. Voor mij bestaat een betere manier om het te zeggen nog niet.
Als woorden je konden vastnemen, heb ik je nu dan vast?
Ben je benieuwd naar een vervolg, en als er een vervolg is,
wat zal dat dan met zich meebrengen?
In het begin was er enkel het idee, de schets, en het ogenblik dat je die aanwendde,
verdween dat begin.
Nu moeten enkel de omslachtige zinnen er tussen nog verdwijnen, zoals deze.
Maar net dat is mijn poëzie.
Voor een publicatie zijn sommige zinnen te lang, schieten woorden te kort.
Hoe verklaar je dat?
Onlosmakelijk met mezelf in verbinding treden, juist dat is mijn poëtica.
'Poëtische warfare'.
Met elkaar bevriende emjambementen.
Armzalige gedichten.
De oorzaak
ben ik zelf. Voor mij bestaat er geen gedicht zo goed als mijn gedicht.
En ik wil maar wat te vaak meer:
meer tussen de lijnen door verdwalen,
meer doorduwen naar een uitweg,
duwen naar een betekenis of ook onzin;
meer onnodige info, meer gebral;
zolang je maar iets te vertellen hebt;
zolang je maar met woorden gooit die me vastnemen,
niet meer los willen laten;
laat me niet meer los, gooi je op me af
maar doe het door middel van poëzie.
Het zou onzin zijn dat ik hier de oorzaak niet van ben.
Ik veroorzaak bijvoorbeeld een vervolg.
De weldoener
ben ik zelf.
Waar ik mezelf geschaad heb, heb ik mezelf ook weer overeind geholpen.
Kijk waar we nu zijn aanbeland:
we zijn er nog niet.
Wel sponsor ik mezelf onvoorwaardelijk
& onbevooroordeeld is iets als het lot.
Hier ben ik, mijn redder.
Het is ikzelf die me woord voor woord op de juiste plaats duw.
Hoorden we hier net het gefluister van het gedicht zelf?
Dat hoorden we heel de tijd al.