Toen de avondzon nog net boven de horizon kwam
lieten we los
Een portret in het hoofd van hoe het moest zijn
En niet tegemoetkomen aan dat beeld
Een kat in een zak
Vinnigheid die opklaart bij de uitdaging van het leven
Het levenslicht zien in de vreugde van de dag
Een lach kristalhelder weerspiegeld bij maanlicht
Terwijl bomen naargeestig wiegen in het donker van de nacht,
viel het glas aan diggelen
Ik koos je, sinds de zomerdagen korter werden
Met ogen, die de hemel al meermaals voor de voeten in scherven zagen vallen
Bleven we overeind staan
Tijd heelt veel
Voor jou en mij,
maar het gebroken glas
Laten we achter
En dat ene gevoel nemen we mee
Bewaard en omhuld in onze rugzak
Die we links op onze borst dragen,
als teken
Want alle ruimte die onze huiskamers mogen opvullen, laten we doorstromen van dat ene onbeschrijfelijke gevoel
Noch hoop, noch geluk
Sterker
Het is het enigste gevoel dat ons zal redden en naar betere dagen zal brengen wanneer de zon achter de wolken schuift