Ik had dertien knikkers en één glazen bol. Doch. Ik verkoos. Blind te blijven.
Dat ene dozijn knikkers schonk ik aan het blinde kind. Ik kende het. Aan elk wezen gun ik wat geluk.
Jawel. Warempel. Ik gaf niet alles weg en ik ben de enige. Die alle barsten kent. Die het zure sijpelen verdraagt.
Wachten doe ik niet. De vreemde is verdwaald. Hij zal mij ook niet vragen of er nog iets overbleef.
Één knikker. Goed gerekend en voor de lol heb ik een zandkasteel gebouwd.
Vanzelfsprekend in de vorm van kegel. Rondom. Op de steile flanken loopt een weg die ik heb voorbestemd.
Voor mijn laatste knikker. Logisch, maar ik laat niet los. Houvast is immers voor de overlevers.
Herinneringen. Overlevering. Dat is daarentegen voor degenen die vertellen over hoe de mensheid zich vergreep.
Wreedheid overal en toch. Ik geef niet op. Want. De wolken drijven niet aan mij voorbij.
In mijn glazen bol zorgen ze voor schaduw. Regendruppels. Frisse troost.
uit de reeks 'Residu'