Hij zal altijd mijn vriend zijn, de UFO-piloot. Soms. Dan is hij bang en vraagt mij : “Ricky, wat moet ik doen als mijn motoren niet naar behoren fungeren. Wanneer ze de lucht rondom mij niet kunnen verdragen. Hier. Onder deze wolken van grijze mistroostigheid.”
Ik zeg hem altijd dat hij zich niet al te veel zorgen moet maken, maar zoiets is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De reden is dat ik zelf niet meer zo bang ben van de dood. Toen ik jong was, joeg mij dat nog verschrikkelijk veel vrees aan, het idee dat ik op een dag niet meer zou bestaan, niet voor even, maar voor altijd.
Dat immer worstelen. Dat is wat mijn vriend de UFO-piloot en ikzelf gemeen hebben, hoewel hij minder moe is dan ik. Hij geeft niet op, sleutelt altijd aan zijn UFO en plant nieuwe vluchten naar plaatsen waar hij beter niet zou gaan. Waarom? Ik zeg het hem altijd : “Jij zult een vreemde zijn en ze zullen lachen. Met je bizarre verschijning. Met je rare manier van spreken en de gekheid van je vliegtuig.”
“Het is geen vliegtuig!” zegt hij altijd met boze blik. “Het is een UFO! Je mag niet proberen het te identificeren. Als je probeert het te omschrijven, om er woorden voor te vinden, dan zal het verdwijnen in het heelal, net als een illusie die te mooi is om waar te zijn. Daarna zal het gevangen worden. Als een vlinder door een hongerige vogel.”
uit de reeks 'Reizen met Ricky'