Het begint met een hypergevoeligheid links op mijn onderlip. Dan gaat de lip bonzen: niet zoals een hartslag, eerder iets wat groeit, eruit moet.
Mijn pink tast, ik glimlach. Hallo koortsblaas, hallo pa.
Ik hoor hem nog die eerste keer, ik was al begin de twintig: “Ik zéi nog dat je niet van mijn theekop mocht drinken. Maar luisteren? Niks”. De dagen daarna zweeg en zuchtte hij, terwijl mijn lip achtereenvolgens verder opzwol, dan gelig water lekte en uiteindelijk verkorstte. Het korststadium duurde lang: ik pulkte. Pa, zelf een korstenpulker, bromde: “Blijf daar áf”.
Een korte kijver was hij: één of twee zinnen, afgetopt met enkele dagen zwijgen.
Vlak voor zijn dood, nu elf jaar geleden, droeg hij me op om goed te zorgen voor ma, en voor mijn broer en zus. “En verzorg uzelf ook wat, met uw koortsblazen”, kwam erachter. Pa-taal voor ik zie je graag.