Vadertjelief. Misdadiger en slachter van de onschuld.
Vadertje. Vortzakje. Die al het zonlicht aan de nacht verried.
Hij zit daar. Smoeltje op een stoeltje. Uit zijn kist getild.
Iedereen joelt. Alleman wil. Dat hij weer ogen krijgt.
Meneer Illusionist. Schenk aan dit zeer macaber wezen.
Zicht. Besef. De visie van een scherpe microscoop.
Eeuwenlang. Hoop ik al. Hem eens te mogen pluimen.
Hij was de zieke haan die zomaar pikte in een hart.
Het kriebelt in mijn handen die hem wurgen willen.
De oehoe fluistert echter. Dat ik beter kalm kan zijn.
Het schip ligt immers volgeladen aan de bierkaai.
De matrozen zopen zich te pletter. Zijn al veel te zat.
Straks komen ze amok maken. Zich laven aan het leed.
Het is die uil die mij bedaart en het lawaai bezweert.
Alle dieren uit de ark. De trommel drumt. Ze worden tam.
Meneer Illusionist en Tovenaar. Kom op. Begin nu maar.
Doe wat niemand kan. En geef mijn ziel een kans.
Dat hij de dans ontspringt zou zonde zijn. Dat wil ik niet.
Ieder wonder weet nochtans. Dat er geen oord van rust bestaat.
Er is geen cirkel die zijn eindpunt vindt. Geen hemelrijk.
Geloof me maar. We dolen allen door ons eigen dal.
Terwijl in deze tent toch iets gebeurt. Zijn kop beweegt.
De vader draait zijn drieste hoofd opnieuw. Bij god.
Iedereen is eerst verbaasd. Daarna door het dolle heen.
Kijk hoe hij verschijnt. Langzaam uit één oorgat kruipt.
Zich dapper beide vleugels strekt, naar leven snakt.
Het is de doodskopvlinder die na onvergeten jaren.
Weer de lucht ontdekt. Me uit mijn schuilplaats lokt.
deel 5 van 'Cirque sans soleil'
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'