Kleine Anna ligt te woelen. Ze valt maar niet in slaap. Die draak uit het verhaaltje houdt haar wakker. Ziet ze nu zijn kop bij het raam? Ze gaat rechtop zitten en knipt het nachtlampje aan.
“Mama, mama!”
Even later komt mama de kamer binnen. Slaapdronken strompelt ze naar het bed. Ze nestelt zich tegen Anna aan en streelt over haar rug. Dat kalmeert.
“Kan je niet slapen, meisje? Wat is er dan?” “Het is de draak, mama. Hij zit achter het gordijn!”
“Draken bestaan niet,” zegt mama. “Denk aan je verjaardag van volgende week. Dan wordt je 9. Meisjes van 9 geloven niet meer in draken. Die zijn groot.”
Anna knikt. Door de warmte begint ze langzaam in te dommelen.
“Ik bestel morgen een taart zoals we dat voor elke verjaardag doen, bij ons in de familie. Zo’n grote met veel slagroom, kaarsjes en je naam in chocolade. Daar houd je toch van?”
Mama mijmert verder. Anna hoort het al niet meer. Ze droomt van drakenkoppen uit slagroom en chocolade.