We zouden samen gaan wonen in dat land. En misschien namen we wel een scooter voor de bergen, want met de fiets raakten we die nooit op.
Jij achter jouw scherm en ik achter het mijne bouwden we woord voor woord als steen voor steen die middag aan een huis in onze gedeelde droom.
En wanneer haar woorden te luid werden en haar daden mij verstikten, kon ik jou altijd vanuit de woonkamer horen. Dan riep je “Ben je al thuis?” en “Hoe was het?”. Dan trok ik mijn schoenen uit en liep ik door de smalle gang van mijn gedachten jouw stem tegemoet. Dan sloot ik met de eiken deur de kilte van mijn werkelijkheid volledig buiten. Om mij samen met jou terug te trekken in de warmte die ons droomhuis typeert.