Zo was het, misschien is het nog steeds zo?
Hij, een psychiatrisch patiënt, werd in een gevangeniscel gestopt. Toen hij om medicijnen vroeg, lachten ze hem uit omdat hij een bruine huidskleur had. Hij vertelde hen dat hij epileptische aanvallen zou krijgen, maar ze sloegen de deur voor zijn neus dicht. Enige tijd later kreeg hij een aanval. De bewakers dachten dat hij deed alsof en "lieten hem twintig minuten liggen", aldus een medegevangene. Toen hij onder het bloed en schuim stond, zijn tong half afgebeten, hielpen ze hem eindelijk. Vervolgens staken ze hem in een isoleercel waar hij met zijn hoofd tegen de muur bonkte. Twee dagen later zag een wanhopige moeder hem, onder het bloed en totaal gedesoriënteerd.
Ondertussen speelde Kafka veertien dagen lang een spelletje met de moeder door haar de stempelkaart van haar zoon te onthouden.
P.S. Uiteindelijk heeft hij zich zelf van het leven beroofd. In de gevangenis. Met pillen die hij en anderen verzamelden. Maar het mislukte, hij heeft nog een paar jaar in coma gelegen. Verzorgd door zijn moeder die dat deed vanuit schuldgevoel.