Echt herkennen

In de vlucht van de kievit die terugkeert naar een lucht, die geleidelijk aan helder blauw kleurt, zal ik je herkennen. Mijn oog zal vallen op de tuinmuren waar verwilderde muurleeuwenbekjes als een paarsblauwe gloed omhoog kruipen, zich voorzichtig werend voor het zonlicht dat hen hardnekkig kenbaar maakt. Ik zal jouw vuur pas weten te vatten wanneer de vlammen van het kampvuur volledig zijn opgebrand tot de laatste gloeiende kooltjes na. De vederlichte slagen van een landkaartje zullen de weg tonen naar de verwondering die je voelt, bezit en deelt. Waar de wereld ons in stukken brak, zullen we elkaar terugvinden - pas echt herkennen, in de natuur.