Vriendschap,
een stilte die klinkt,
een blik die spreekt,
een lach die zingt.
Geen woorden nodig,
alles gezegd,
een band gesponnen,
teder en hecht.
Stilte.
Soms zegt niets alles.
Het is de zon in een grijze lucht,
de warme hand na een koude zucht.
Het is vallen zonder bang te zijn,
want vriendschap vangt,
zacht en fijn.
Zon.
Een straal, precies waar je hem nodig hebt.
Soms als vuur,
vlammend en fel,
soms als water,
kabbelend en snel.
Soms als een zeil
dat de storm doorstaat,
en dan weer een haven
die rust verraadt.
Vuur.
Verbrand nooit, maar verwarm altijd.
Maar altijd daar,
in diepe grond,
een wortel die groeit,
gezond en rond.
Grond.
Waar alles begint en blijft.
Je deelt het zout,
de tranen, de pijn,
maar ook het zoet
van samen zijn.
Het is een schaduw die met je mee beweegt,
een kracht die zelfs in stilte leeft.
Zout.
Tranen voeden meer dan ze breken.
Echte vriendschap kent geen tijd,
geen afstand, geen ijdelheid.
Ze danst door storm en eeuwigheid,
en blijft,
altijd dichtbij.
Altijd.
Wat blijft, stopt nooit.