Een herinnering?
Niets is meer nodig dan dé herinnering
om de huidige toestand te kunnen achterlaten.
Denk aan hoe je mooi was zonder dat je schroom kende.
Nu is het verdomd moeilijk iets zonder tergend traag,
en suizend luid passerende angst te volbrengen. Angst is er
omdat jij jezelf vergeet te koesteren.
Laat mij voor wat ik ben. Groot worden zonder voldoende zuurstof.
De leefruimtes worden duidelijk genoeg afgebakend en je hebt er weinig plaats.
Ergens leeft de hoop nog. Daar wil je liefst lang genoeg vertoeven
om er de vruchten van te kunnen plukken.
Maar medeleven vind je nooit zonder dat dat kracht kost.
Ik herinner mij bossen en een struikgewas. Jong geweld en onschuld.
Nergens was er meer thuis dan binnenin.
Dat was een vereiste om overbodige hoeveelheden emotie te mogen verplaatsen.
Van persoon naar persoon werd er gelachen, en dat allemaal
omdat jij jezelf de toestand niet iedere keer ontnam.
Jong zijn is ook ervaring opdoen.
De prestaties waren anders.
Jij was jezelf.
Ik herinner mij weelde en toch gewoon genoeg.
Daar was niets mis mee.
Op het aangezicht lees je wroeging omdat daar voor gewerkt wordt.
Pijn is onvermijdelijk wanneer je iets kapot maakt.
Pijn is waarschijnlijker dan rust als je daarop staat,
en daar sta ik op.
Ergens meer voor willen staan dan een trend in de ogen van publiek.
Ergens mee willen bestaan. Noem me een beweging
zodat ik kan bewegen. Versta mij.
Alleen ik lijk mezelf soms te willen verstaan.
En dat is luidruchtig geweld dat ik mezelf aandoe.
Ik wil mij dezelfde prestaties als toen aanpraten zonder in te moeten boeten aan daadkracht.
Ik weiger daarna mezelf de sluimer en leegte weer in.
Nee, je bent niet gek. Je bent het probleem.
Laat dit ophouden, dus dit houdt op.
Wanneer houdt dit op?
Een herinnering?
Nooit genoeg woorden, altijd maar weer
dezelfde woorden.