Antoine zat in een kleine ruimte met zes dezelfde, saaie stoelen. Plots stond meester van Doorn in de deuropening.
“Mijnheer Dekkers!” Antoine stond op. Hij en meester Van Doorn liepen de gang door en het indrukwekkende kantoor binnen. Aan de muur hingen reproducties van Canaletto. Aan de linkerwand van de ruimte stonden vijf kasten vol met overzichtelijk geordende boeken. In het midden van het grote bureau lag een dun groen mapje.
“U weet dat uw tante nog veel rekeningen te betalen heeft?” zei meester van Doorn verwijtend.
“Ja. Nu, ze heeft een klein pensioen.” stamelde Antoine.
“Wie gaat dat rusthuis betalen?” vroeg de advocaat dreigend.
“Geen idee. Het OCMW misschien?”
“En wanneer zie ik mijn centen?” ging meester van Doorn geïrriteerd verder.
“Geen idee,” zei Antoine en dacht: ‘typisch advocatuur; die denken enkel aan hun eigen centen.’
“Een kale kip kan je niet plukken.” klonk het op ernstige toon. Antoine kreeg een glimlach op z’n lippen.
“Kijk, zou u zo vriendelijk willen zijn oplossingen te bedenken?”
“Omdat u meester Peeters zo goed kent maar hij geen expertise heeft als het om bewindvoeringen gaat, wil ik u wel helpen. Na de opstelling van het patrimoniumverslag heb ik maar één conclusie, en zoals ik al zei, een kale kip kan je niet plukken. Ik zal vrederechter Schuermans en het OCMW contacteren.” zei meester van Doorn verzoenend.
“Hartelijk dank.” reageerde Antoine opgelucht.
“Zou uw tante nog in staat zijn tot op mijn kantoor te komen?” vroeg hij zakelijk.
“Geen idee. Ze is niet echt gelukkig in het rusthuis. Af en toe is ze zelfs agressief. Ze doet haar soutien niet meer aan. Haar gebit vindt ze ook overbodig. Tante Lydia gaat erg snel achteruit maar ik wil het haar wel vragen. Misschien is ze vereerd.” klonk het grappiger dan bedoeld.
“Goed. Ik hou u op de hoogte. Laat mijn secretaresse maar weten wanneer u en uw dementerende tante langs zullen komen.” en hij schoof het ongeopende, groene mapje opzij.
“Wat doe ik met de correspondentie die nog op haar adres toekomt?”
“Bezorg me die.”
“Ok”
“Wist u dat?”
“Wat?”
“Wist u dat uw tante geen financiële middelen meer heeft?”
“Ja”
“U heeft mij met een vervelende taak opgezadeld.”
“Tja,” reageerde Antoine gelaten.
“Goed. On verra bien. Doe uw tante de groeten,” zei meester van Doorn voor het eerst vriendelijk.
Meester van Doorn en Antoine stonden recht en gaven elkaar een hand. Ze wandelden tot aan de voordeur. Meester van Doorn deed de deur open en zei koeltjes:“Tot ziens”.
“Bedankt!” repliceerde Antoine.
Hij stak een sigaretje op en dacht: ‘het blijft toch een merkwaardige man die meester van Doorn en ik hoop dat het in orde komt.’