Hij krijgt geen kieuwen, zal allerlei bewegingen maken die hem dieper naar dat eindeloze gat trekken tot de pracht van een straaltje zon door het wateroppervlak meer heeft van een slepende terminale ziekte.
Hij zou tinnitus verkiezen boven de rust en stilte die hem overgiet hij zou zijn longen willen volzuigen, eventueel met teer. Een keer goed inademen, zijn jawoord geven aan zuurstof. Een doosje “Echte zeelucht’ zou hij koesteren zoals dat hoort (in een glazen buffetkast).
Hij zou willen branden in de zon en de vuurrode brandvlekken er graag bijnemen. Maar de oppervlakte en de gezegende die hem geduwd heeft lijken verder weg dan ooit wanneer hij beseft dat nadenken over wat hij wilt het zinken niet stopt. Hij is geen held en wil er geen zijn. Hij voelde zich veilig op de saaie vaste grond en weet dat ‘ergens willen komen’ de vervelendste, slopende wil is die er bestaat. Hij is een antiheld die in zijn droog vuistje lacht wanneer hij mensen ziet zoeken naar iets en wanneer ze het gevonden hebben op zoek gaan naar iets nieuws tot ze zoekend sterven.
Zo heeft hij beslist dat hij al ergens is. “Anders kom je nergens” weergalmde vanaf het droge zuurstof-bevattende oppervlak waar de duwer stond.
Wat was die bodem lelijk. Terwijl hij voelt hoe onbevredigend het is om je longen dorstig met water op te blazen kerft hij met zijn plots-heel-erg-oude rimpelige vingers het zand vol met waarheid voor alle leeghoofdige drenkelingen die ook geloofden dat je geboorte er nog niet voor zorgt dat je ergens bent.
" De enige manier om te leren zwemmen is in het water springen "
… maar niet iedereen wil ook een vis zijn.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.