‘Bestemming bereikt!’, schettert de Nederlandse stem van mijn GPS. Ik parkeer mijn wagen naast de drukke provinciebaan. De neonverlichte letters knipperen in het goudgeel: “The Needle Pricker”. Ik bibber. De autoverwarming staat nochtans aan. Ik aarzel en tuur in het rond. Aan de overkant van de baan plakt een groot rood kruis op de dubbele schuifdeur van de hulpdienstenwachtpost. Ik adem stevig in en terug uit, klik mijn gordel los en stap uit.
Het kiezelpad kraakt onder mijn schoenen. Volgens de aangetroffen pijl, is de ingang achterom. Plots staart een geschilderd drankenhoofd met wijde glimlach me oog in oog aan. Tussen zijn scherpe hoektanden pronkt “Welkom” in sierlijke letters. Uit zijn neusgaten stuiven grijze rookwolken. Ik duw de deurklink omlaag en wandel binnen in een donkere rechthoekige ruimte, met langs weerskanten lederen zetels en posters aan de muur met voorbeeldtatoeages.
Achter de glazen toonbank met kassa erop, staat niemand. De radio speelt een rustgevend popnummer. In de ronde hondenmand ligt een goudkleurige labrador op leeftijd te snurken. Een deurgat met bronzen omlijsting en een deurgordijn van donkerrode fluwelen linten leidt naar een achterkamer waaruit een eentonig nasaal zoemend geluid klinkt.
Hier staat de verwarming ook aan. De warmte stijgt instant tot aan mijn wangen. Mijn hart bonst sneller en sneller. Ik doe mijn sjaal los en knoop mijn mantel open. Bij deze beweging, schiet de hond recht uit zijn slaapritueel, wandelt kwispelend tot bij en likt aan de vingers mijn rechterhand. In het deurgat duikt een robuuste man op: ‘Da’s onze Basti. Hij doet geen vlieg kwaad. Allez, Basti! Terug in de mand!’ De schattige bejaarde labrador druipt af en slentert terug naar zijn mand om verder te relaxen.
‘Kom, maar verder… kom binnen. Wees welkom! Ik ben Tygo. Hang je jas maar aan de kapstok!’, gaat hij vriendelijk verder. Hij wandelt op zijn slippers tot achter de toonbank, draagt een bermuda en een wit onderhemd. Zijn benen, armen en handen pronken vol met gekleurde tatoeages. Daarmee is het hier zo warm, denk ik bij mezelf: en het is precies een kenner. Hij haalt lucifers boven en steekt de kaarsen naast de kassa aan. ‘Zo, gezellig! Da’s toch ineens een heel andere sfeer, toch?’ Hij glimlacht zijn tanden bloot. In zijn gebit verschijnt er een gouden tand. Cool! Zou dat pijn doen? Zo’n gouden tand? Focus! Ik kom voor iets anders!
‘Goedemiddag, ik maakte een afspraak voor een tattoo’, antwoord ik schamper en schuifel tot aan de toonbank. ‘Mooie zaak heeft u. Doe u dit al lang?’
‘Al 18 jaar… Samen met mijn vrouw, Cornelia. Je zal even moeten wachten. Mijn vrouw is de vorige klant nog aan het bijkleuren. We zullen ondertussen iets kiezen uit de map. Aan wat voor een tattoo had je gedacht?’ Hij slaat een soort van portfolio open met een variëteit aan prenten, figuren, symbolen en foto’s met reeds getatoeëerde ledematen. Hmmm… Zoveel keuze… Ik twijfel en blader verder… Blijft het hier nu zo warm? Of ligt het aan mij?
Tussen de fluwelen linten komt een slanke pittige dame met aangestipte lippen en lang zwart haar in een staart te voorschijn. Ze draagt een strakke legging, witte T-shirt en een luipaardbril. In haar handen draagt ze een tatoeëermachine met gouden handgreep. Haar witte latex handschoenen zijn bemorst met rode vlekken.
‘Zeg, Tygo , ik zit zonder rode inkt. Hebben we er nog in voorraad voor in mijn tattoo-gun?’ Het attribuut in haar handen produceert het eentonig nasaal gezoem. ‘Ah oei, je bent bezig met een klant! Dat wist ik niet. Sorry voor het storen. Hoi! Ik ben Cornelia. Tot zo dadelijk, hier bij mij, in de tattoo-stoel’ Ze kijkt recht in mijn ogen, lacht hartelijk met het pistool in haar bloedrode handen.
Opeens slaat de verwarming aan. Of toch niet? Ik begin te zweten, voel me duizelig en verlies mijn bewustzijn. Met een luide bonk val ik op de zwarte laminaatvloer. Tygo en Cornelia buigen zich over mij. ‘Lap, da’s weer eentje voor de buren van het rode kruis’, zegt Tygo. ‘We zitten weer met een fase 3’, zegt Cornelia: ‘Ik bel de overburen.’