Elba
Buiten adem arriveert Anna op perron 2. De trein richting luchthaven staat met 22 minuten vertraging op het bord. Daarnet in de app waren het er nog maar 8. Ze focust op haar podcast en probeert zich niet te ergeren.
Na zijn mislukte veldtocht in Rusland werd Napoleon in 1814 tot aftreden gedwongen en verbannen naar het eiland Elba. Het eiland behoorde toen tot het Oostenrijkse …
34 minuten al. En geen andere opties. Fuck. Om op te warmen stapt ze dan maar het stationscafé binnen. “Een cappuccino met havermelk en een kaneelbroodje graag.” “Verder nog iets?” “Neen, dank je.” “Dat is dan 8,40 euro, alstublieft.” Ze wappert met haar bankkaart.
…Rijk. De Oostenrijkse keizer maakte Napoleon tot soeverein vorst van het eiland. Op Elba leefde hij in een gouden kooi. Het was hem niet toegestaan het eiland te verlaten, maar hij beschikte wel over een luxueuze villa en een leger van 600 man. Toch was dit leven voor hem niet bevredigend. Op 26 februari 1815 ontsnapte hij, keerde terug naar Frankrijk en pleegde een staatsgreep.
Napoleon intrigeert haar sinds ze vorige maand de film met haar favoriete acteur Joaquin Phoenix zag. Het is haast een obsessie zonder dat ze goed weet waarom. Ze herinnert zich een schooluitstapje naar de leeuw van Waterloo in het vijfde leerjaar, waarbij de suikerspin later die dag interessanter was. En vaag het schilderij van de keizerskroning in het Louvre. Nu heeft ze in amper een maand twee biografieën gelezen en zit ze middenin de laatste episode van een boeiende podcastreeks. Na episode vier over zijn ballingschap naar Elba boekte ze impulsief tickets naar het eiland. Wat ze er hoopt te vinden, weet ze eigenlijk niet. Napoleon alleszins niet. Waarschijnlijk enkel zon en lekker eten.
Hoewel Napoleon amper een jaar op Elba verbleef, liet hij er toch zijn sporen na. Hij maakte van de hoofdstad Portoferraio een bloeiende stad dankzij de modernisering van oude ijzermijnen en een verhoogde wijnproductie en -export. Hij liet ook twee forten en twee paleizen bouwen.
De IC-trein met bestemming Kortrijk via Brussel-Nationale luchthaven komt aan op spoor 2.
EINDELIJK. Anna wurmt zich de trein in. Met een halve bil op het enige nog vrije bankje leunt ze ongemakkelijk tegen haar grote valies. Ze wil net op play drukken als de trein alweer vertraagt en met piepende remmen tot stilstand komt. Serieus? Geërgerd rukt ze haar koptelefoon af. Ze heeft geen idee waarom ze zo plots stoppen. Tien minuten later weet ze het nog steeds niet. De man naast haar probeert wat op te schuiven zodat ze plaats krijgt voor haar hele zitvlak. Hij is lang en licht kalend, draagt een blauw hemd en een jeans. Geen fotomodel, wel een vriendelijk gezicht. Door haar jarenlange ervaring met Tinderfoto’s schat ze hem 35.
“Waarom staan we stil?” “Geen idee. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker.” “Het is uitzonderlijk dat ik de trein neem. Dat doe ik dat enkel als het werk betaalt.” Ze knikt. “Waar ga je heen?” “Naar een congres over cyber security in Londen. Ik ben…”
Goedemorgen, dames en heren. Omwille van een aanrijding met een persoon staat deze trein stil. Wij excuseren ons voor het ongemak en houden u op de hoogte.
Anna luistert niet meer naar het gekwebbel van haar buurman. Starend naar zijn bewegende lippen overweegt ze haar opties. Terug naar huis? Om wat te doen? Twee weken alleen thuis te piekeren? Ze wil juist weg, weg van de moordende routine van werken, eten, sporten en slapen. Met een vast contract bij de koffiebar om de hoek, drie krachttrainingen per week en een abonnement op een biologisch groenten- en fruitpakket heeft ze haar volwassen leven goed op orde. Ze vindt het gewoon zo saai. Daar veranderen die occasionele dates weinig aan. Die doet ze enkel om zichzelf wijs te maken dat die fijne partner er vroeg of laat zal komen, als ze het maar blijft proberen. Eigenlijk wil ze nu vooral weg van haar eigen gedachten, uit haar eigen hoofd. Ze wil iets avontuurlijks, of toch ten minste al eens iets anders.
Via de chatbot op de site van Air Malta probeert ze haar tickets in te ruilen voor een latere vlucht. Ze staat tweede in de wachtrij.
“Waar ga je heen? Je lijkt klaar voor een lange reis.” Haar reisgenoot kijkt haar vragend aan. “Naar Elba, maar door die kutvertraging mis ik mijn vlucht naar Pisa. Verdomme, hé. Waarom ben ik ook zo laat vertrokken?” “Elba? Voor werk? Reis je alleen? Heb je daar vrienden?”
Dat zijn teveel vragen tegelijk. Ze heeft geen zin om te antwoorden en gebaart dat ze dringend verder moet doen op haar telefoon. Uiteindelijk krijgt ze tickets vast voor de namiddagvlucht. 100 euro extra. Dat moet dan maar. Opgelucht en gefrustreerd tegelijk besluit ze er het beste van te maken. Wachten moet ze toch. Die kerel wil alleen maar vriendelijk zijn. Wie weet waar het toe leidt.
“Ik reis Napoleon achterna. En er is zon en pasta.” “Gelukzak. Ik wil mee. Pokkenweer hier. Het is drie jaar geleden dat ik vakantie nam.” “Werk je voor de politie?” “Neen, ik doctoreer en hoop in Londen een uitgever te vinden voor mijn laatste artikel. Dat zou goed staan op mijn CV. Nu riskeer ik de inleidende netwerkreceptie te missen. Gelukkig vertrekt mijn Eurostar pas over drie uur.” Ze zwijgen even.
“Wat een toeval. Ik ging vorige week ook naar Napoleon kijken. Hij boeit mij sinds ik als kind met mijn ouders de leeuw van Waterloo bezocht. Heb je het boek van Johan Op de Beeck gelezen trouwens? Dat is echt een aanrader.” “Neen. Op de Beeck zeg je? Bedankt voor de tip. Misschien download ik het boek straks op mijn e-reader. Voor in het vliegtuig.”
Dames en heren, deze trein rijdt verder tot Schaarbeek. Daar zullen bussen klaarstaan om u naar de luchthaven of naar het station van Brussel-Zuid te brengen. Wij excuseren ons nogmaals voor het ongemak en wensen u een prettige reis.
De trein remt af. Ze ziet het naambord Schaarbeek-Schaerbeeck verschijnen. “Fijne reis. Geniet van Elba. We moeten nog eens afspreken als ik terug ben uit Londen.” “Ja. Dat zou fijn zijn.” “Ik zal je …”
Door het plotse geroezemoes kan Anna zijn antwoord niet meer horen. De mensenmassa duwt haar uit de trein. Bij de uitgang van het station staan twee bussen. Die naar de luchthaven is al overvol. Snel perst ze zich nog met bagage en al naar binnen.
Ze kijkt om en ziet dat hij hetzelfde doet in de bus naar Brussel-Zuid. Kort steekt ze haar hand op. Hij zwaait terug. Ze bedenkt dat ze niet eens zijn naam heeft gevraagd. Hij de hare ook niet.