« ‘Eppur si muove’ versus ‘Status Quo’, of zo …»,
hoestte een wijze oude vrouw
uit het niets mijn richting uit
onlangs in Westerlo
en ik weet nog exact hoe
ik níet wist wat ‘k dáár mee moest.
In een déja vu, vervolgens,
enkele dagen later op ’n weekavond,
moest ik zo ontzettend hard lachen
dat ik me in m’n gratis drankje verslikte
bij de aankondiging dat
“de avond werd geopend door een dichter”.
“Dáár moet ik eens een avond mee openen”,
dacht ik en dicht ik
al doet ‘t er niet toe,
“ik oogst er een lach mee,
of verlies m’n gezicht er”
Ach, schrijven over de poëzie
die zich zo dikwijls ongevraagd
en nog vormeloos ongeschreven
aan komt dienen in dit leven,
is even soms zegen als vloek
als je ’t maar binnenlaat
en zien en horen wilt even.
De Taal is zo heerlijk eerlijk
of misleidend lelijk.
Aan u en mij de keuze dus
en bij dezen een uitnodiging
elkaar en het Woord te vinden,
eer aan te doen en eindeloos
te blijven verbinden,
vanavond nu hier en altijd overal!
(terwijl ik ,
om me al dan niet in te verslikken,
een volgend gratis drankje zoek)
-michA-