En wat als een blauwe vogel op mijn raam zou tikken en voor even onze ogen zouden kruisen, net lang genoeg om ons af te vragen of we elkaars taal spraken en ik hem zou willen binnenlaten en vertellen dat mensen me zeiden dat vogels niet konden spreken en dat het me speet dat ik zo naïef had kunnen zijn.
De vogel zou antwoorden: Erg is het niet! Mensen zijn nu eenmaal dom en je moet hen alles meermaals voorschotelen.
We zouden bespreken dat er iets mis was met de duiven. Ik zou vertellen dat ik onlangs een duif met haar hoofd naar de muur zag staan en dat ik mezelf herkende maar ook weer niet omdat ik mens ben en de duif, duif. Ik zou ook vertellen dat ik onlangs een duif zag die aan het station genoot van het zonnetje terwijl mensen staarden naar haar vrijblijvendheid en dat dat de duif niets kon schelen want mensen zijn mensen en zij was duif.
Ik zou me afvragen voor hoe lang dit zou duren en of ik de dierenbescherming zou bellen ongeacht je kan spreken en je waarschijnlijk je plan zou trekken. Ik denk dat ik het je best zou vragen en dat je dan zou antwoorden dat het niet persé hoefde en of ik de weg wist naar een hogerliggend gebouw.
Ik weet niet of ik er nadien iemand over zou vertellen. Niets verteld is ooit exact zoals het gebeurde. Misschien maar beter.