Wie zijn jullie,
om mij toegang te weigeren?
Willen jullie ruilen misschien?
In mijn land heb je hagelwitte stranden,
wuivende palmbomen,
zuiderse vruchten en aroma’s.
Waarom ik dan hier ben?
In dat land zijn oorlogen en hongersnood,
begonnen toen jullie er zijn weggetrokken
na jarenlange uitbuiting.
Dat hebben mijn ouders mij gezegd,
maar die kunnen het niet meer navertellen.
Ze werden afgeslacht als wilde dieren.
Ik ben ontsnapt en tot hier geraakt.
Nu kom ik jullie rekenschap vragen.
Jullie enige antwoord is “Ga weg,
wij hebben hier niets voor je.”
Kijk dan, kijk dan diep in mijn ogen.
Weten jullie wat wanhoop is en pijn?
Weten jullie wat ontberen is en hunker?
Kunnen jullie het lezen in deze kijkers van mij?
Ze zijn zwart, zwart als mijn toekomst, tenzij…
Tenzij, jullie mij een sprankeltje hoop geven.
Je onverschilligheid laat varen.
Even ...
(als podcast op sprekende Ezels)