Bergappelsienen uit de Himalaya en bier van het merk Lazarus.
Meer is niet nodig om te overleven. Dat beweert de Hottentot.
Hij zit naast me. Die Afrikaan met zotte muts op de kop.
Die Hottentot hij krabt de ganse tijd al aan zijn strottenhoofd.
Hij lijkt me ongezond en terminaal. Een haan met keelkanker.
Het wordt intussen aardig donker in mijn achterhoofd.
Eén trommel en trompet verspreiden veel kabaal en wreed geschal.
In Kaboel. Zo weet die Hottentot. Daar is het altijd boel.
Straks dan zal het mot zijn. Hier. Den duvel is al onderweg.
Dat zeg ik hem zodat hij tijdig vluchten kan. Maar goed.
Direct nog niet. De goudfazant wil eerst een coca.
En mevrouw de duizendpoot verlangt een fanta in een glas.
De koala wil een rietje voor zijn blikje prik met appelzuur.
Genoeg getreuzeld en getuurd. De show mag nu beginnen.
Waar blijft hij toch. Is de illusionist zijn wereld kwijt.
Want de vader zit al op die stoel, dat veel te zacht schavot.
Het is de moeder met haar pop die niet eens kijkt.
Ze paait de ganse tijd haar zuigeling en streelt het valse haar.
Ik neem een slokje Lazarus. Dat brouwsel van alhier.
Het echte doorslikken. Dat komt misschien wel nooit.
Al vindt dat bier zijn weg gelukkig naar mijn maag.
Hoera. Olé. Gepraat wordt door tumult en ophef overstemd.
Hij komt. Hij komt. We klappen met een hand of twee.
Meneer illusionist. Hoera. Olé. Je hebt het kistje mee.
Je brengt vijf zwaarden voor mijn hand en straks. Jawel.
De circusdirecteur kondigt het aan. Die klooi daar op zijn troon.
Hij mag erin. Sta op en kruip. Maar in die doos.
En alles gaat zoals gedroomd.
Ik mag de beul.
De bloedhond zijn.
Die hem naar zijn hemel.
Of de haaien helpt.
deel 3 van ‘Cirque sans soleil’
uit de reeks ‘Over eelt en zurkelteelt’