Het is dinsdag 25 april. Iets over zes uur 's avonds word ik op de Meir in Antwerpen aangesproken door een jonge vrouw met lang donker sluik haar. Ze zegt dat ze Evi of Evy heet. Op de badge die ze aan een halsband om haar nek draagt, staat dat ze een nieuwe medewerker is. Ze zegt dat ze 19 jaar is. Ik vermoed dat het om vrijwilligerswerk gaat.
Evi is mondig en opvallend gedreven in haar uitleg over het doel en de werking van Plan International en slaagt erin om relatief vlot op mijn gevoelens en empathisch vermogen in te spelen. Ik luister naar haar en bewonder hoe ze mij op een beleefde, ietwat schoolse maar authentieke manier tot actie oproept. Ze komt sympathiek en oprecht betrokken over en vindt dat ook van mij.
Uiteindelijk hou ik voet bij stuk. Na een kennismaking die langer duurde dan ik had verwacht en na meerdere activeringspogingen van mijn gesprekspartner, neem ik afscheid met een dubbel gevoel. Ik heb geen geld overgemaakt, maar Evi, ik meen wat ik zeg. Zesjarige meisjes mogen niet uitgehuwelijkt worden! Kinderen moeten veilig spelen en leren! Plan International is niet bekend genoeg en jij maakt het verschil!
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
25 apr. 2023
· 61 keer gelezen
· 1 keer geliket