De bomen leken uit de kwast van Bob Ross weggelopen, vanuit de auto was de hele wereld een schilderij.
Tot Kelly uitstapte bij het benzinestation en de comfortabele atmosfeer van de airco inwisselde voor de buitenlucht. Een hinderlijke warmte omkleedde haar als een deken die bij elke stap vetter aan haar schouders plakte. Als Bob dit op een berg zou schilderen, zag je niets anders dan lange klodders druipende verf. En die geur! De mix van benzine en sparrennaalden was al erg, dicht bij de deur met “Damen” erop vulde doordringende ontlastingsgeur het aroma aan. Ontlasting: een woord van de ouders van Kelly, zelf noemde ze het stront. Niet als pappa en mamma in de buurt waren natuurlijk, dan sprak ze er nooit over.
De komende drie weken kamperen in de frisse alpenlucht. Kelly kon niet wachten tot ze terug was. In haar stad, bij Ramon, haar vriendinnen en haar scooter. Kutvakantie.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.