Er hing een lichte nevel over het veld. Gebroken wit, en net niet dicht genoeg om mist genoemd te worden. Het was alsof ik de stilte kon zien: de vergeten sjaal van een meisje dat de hele nacht had gedanst - achteloos - tot het feestje was afgelopen, de mensen waren afgedropen en de muziek had gezegd wat er gezegd moest worden. En niemand die had kunnen zien dat iemand een stukje van de nacht had achtergelaten. Niemand die kon zien hoe de dag het zou meenemen om het straks weer terug te geven. Achteloos. Alsof er nooit iemand was weggegaan. Alsof ze nooit was gestopt met dansen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.