Je schreef elke dag naar me. Honderden briefjes heb ik bijgehouden. Stukken papier met gekke droedels, schattige tekeningen en lieve boodschappen.
Die eerste jaren ook geile boodschappen, maar eigenlijk niet zo vaak.
We waren jong en de wereld lag aan onze voeten. Alles, echt alles, was nog mogelijk.
Muziek spreekt meer dan woorden. Daarom wisselden we cassettes uit. K7 in het Frans. In deze tijd van smartphones kan je je dat amper noch voorstellen. Het is toch allemaal zo veel simpeler geworden! Net als de jongeren van nu maakten we zelf onze muziekmix. Het verschil met anno 2014 is dat je dit in de jaren '80 echt uren duurde. Het was een ambacht. Want als je het goed wou doen, moest je precies afmeten hoelang een nummer duurde. Het vergde echt wel wat vaardigheden om de juiste songs mét de juiste lengte te zoeken, deze dan op een platenspeler afspelen, meteen het goede nummer vinden (en de naald op de juiste plaats weten te plaatsen én er weer afhalen als het liedje gedaan was), op REC duwen en dan weer op PAUSE. En dan weer opnieuw op REC. En dan terug PAUSE. Het moeilijkste zat 'm in de staart. Je had K7tjes van verschillende lengtes. De meest gangbare waren die van 60 of 90 minuten. Ik had een voorkeur voor de langere. Van het merk Maxwell. Goudkleurig. Zo cool.
Je had twee kanten op die plastic dingen: een A-kant en ja, ook een B-kant dus. Ieder 45 minuten. Begin maar eens liedjes te kiezen die allemaal samen precies 45 minuten duren! Onmogelijk. Dus werd de laatste song vaak spontaan geaborteerd. Of hij ging gewoon lustig verder op kant B. Ik ben altijd nogal lui geweest. En ik werd er zowaar slecht gehumeurd van. Maar dat was nog helemaal niks vergeleken met een cassette die in de speler bleef steken. Oh helse brij van lint! Je moest dan een potlood of een pen zoeken die precies in één van die 2 gaatjes van de cassette paste om dat lint terug in de muziekdrager op te rollen. En vanaf dan wist je ook pertinent zeker dat je met een verzwakt exemplaar te maken had. Het kon ook nog erger: dat was als er een stuk lint helemaal verkreukt was. Dan werd het stuk totaal onbruikbaar. Dan kwam er papier en plakband aan te pas. Je moest het slecht stuk eruit knippen en vervolgens zeer netjes, om te vermijden dat het lint terug bleef steken, de twee uiteinden aan elkaar plakken. Ja ja ja, dat waren nog eens tijden!
Jij en ik wisselden vaak zulke cassettes uit. We hadden zo ongeveer dezelfde smaak. Vaak hadden we trouwens dezelfde nummers. Er was immers nog geen overvloed van muziek beshcikbaar zoals dat nu, in de 21ste Eeuw wél het geval is. De videoclip was pas uitgevonden. Het kostte toen een fortuin om een clip te maken.
We waren aangewezen op hippe Britse bladen zoasl de NME om op de hoogte te blijven van goede muziek. Of van het Hollandse 'OOR". Een Belgisch alternatief was er niet. We ontdekten groepen via festival zoals het fameuze Seaside Festival in De Panne of via hippe nachtclubs in Leuven of Brussel. Iemand nog bekend met de Beau Bruxelles of met de Atelier in Leuven?
De inhoud van de cassetjes schreven we op die mini papiertjes die erbij staken. Ik heb er zo eentje bijgehouden. Daar stonden o.a. volgende songs op:
-Angie (The Rolling Stones)
-The Tide is High (Blondie)
- Our lips are sealed (The Gogos)
-You better you bet (The Who)
- Your kiss is on my list (Hall&Oates)
-Rescue (Echo and the Bunnymen)
- Spend the night with me (The Kids)
Je had heel subtiel (nou ja...) "Spend the night with me" onderlijnd. En ik had de boodschap begrpen. Ik heb die nacht niet met je doorgebracht. Maar wel de volgende.
Je maakt geen cassetjes meer voor me. Veel van de muziek die we toen beluisterden heeft de tand des tijds niet doorstaan. Ik luister nu nog meer naar jazz dan ik toen deed. Zo krijg ik bijvoorbeeld niet genoeg van Chet Baker's versie van The Thrill is gone. Uit elke noot stroomt een verlangen naar dat wat voorbij is. Een verlangen naar het verlangen. Naar de eerste van die vele nachten.
Maar we zijn 30 jaar verder. En meer dan 9000 nachten. De wereld ligt niet meer aan onze voeten. En niet al onze dromen zijn in vervulling gegaan.
Zou het niet leuk zijn, moest ik vanavond een briefje onder je hoofdkussen leggen?