Na de zondagse frikadellen met krieken palmden de zes nonkels mijn grootmoeders tafel in. Bij elk spel moesten er twee wachten: rondje meekijken. Zij fluisterden raadgevingen over meegaan of niet, troef uitkomen, kopen, laten gaan.
Mijn vader was een krak in wiezen. Alle nonkels eigenlijk, behalve nonkel Luk.
Hij riep ooit “Troel!” terwijl hij maar twee azen had. Ging miserie met dezelfde twee azen, blote weliswaar. Vanuit de woonkamer hoorden wij – de neven, nichten, tantes – op één kaartavond meermaals het gebulder: “Godverdomme, Luk!”. Tantes stopten met keuvelen, neefjes en nichtjes met spelen.
Nonkel Luk is ooit in de Nete gereden. Niet opzettelijk, niet grappig. Hij hield er – naast een perte totale – een geblutst ego aan over. Die zondag kwam mijn vader met de nieuwste mop: “Och jong, ga afkoelen in de Nete”. Algehele hilariteit.
Daarna werd nog met vijf gekaart. Nonkel Luk keek met ons naar de zondagavondfilm.