Op een stukje aangrenzend landgoed leg ik de benen en strek mijn lichaam
willekeurig uit over de ondergrond; zonder toeval zal ik deze keuze aan landschap
overleven.
Mijn lichaam mag niet groter zijn dan mij.
Mijn lichaam is een grijs menselijk wijkje binnenin deze aan - en afvoer aan
'dingen', 'dingen' die leven en ademen en pulseren en mij atmosferisch
liefdevol omgeven en ik strek me willekeurig erover uit in tweeën, voor of
na de val is er altijd de verbazing waaruit het beeld voortkomt en dan komt
de splitsing: benen eerst en je lichaam zal altijd volgen.
Mijn lichaam is een aandenken aan beweging en motoriek zonder mechanisch
vergaan en het werkt, dat kan ik bewijzen door spastisch te overleven.
Je herinnert je je wegen maar vergeet de afgelegde paden die in
rotsvaste tonen rotsvast blijven: ze bewegen zich niet en
staan herinnerd in je geheugen gegrift, zo geblust ben je van
een vuur vol beeld.
Een tempo dat omhoog gegooide weg is.
Een bloedslijn die je kan terugvinden in België.
Je dwaalt en daalt terug de tijd in op zoek naar je verwante zinnen.
Een grijs menselijk ademen dat mee beweegt in de geschiedenis.
Philip zegt me dat het te laat is, en als ik de tv aansluit is er slechts ruis,
zoals er in mijn spraak die ook is, en in mijn per toeval gedachte gedachten
ook is.
Glas verwijdert zich door er door te kijken. Even maar.
Een lucht vliegt op maar je zal hem niet zien.
Omdat je niet kijkt.
Je verwijdert je door ernaar te kijken.
In deze vlucht naar terug raak je jezelf aan.
(Dit keer ben je alleen aangekomen).
Zonder jezelf heb je geen wijd verlangen meer naar een andere ik.
Bovenaan: alleen maar lucht.
Onder je uit strekt zich een lichaam, de benen wijken uit, je werpt je ...
Ik lig op een vaste ondergrond en weg ben ik. De benen onderaan, waar ze overigens horen,
het lichaam een kameo zonder kleur en ik kijk er transparant tegenaan om je terug te zien.