Het was een frisse Belgische zomernacht in februari. Een strelende tropische bries waaide naar binnen via een kleine kier van het raam. Mugjes zoemden vrolijk om mijn oren en zwoele muziek weerklonk in mijn mind. Ach! Toen ik klein was, was een winter nog winter. Mijn vinger waren verkleumd, weken sneeuw en ijs op de weg, dichtgevroren meren en beken, je voelde je tenen niet meer. Dezer dagen is winter daar nog een flauw aftreksel van: een gure wind is slechts nog snel, maar koud? Nee, absoluut niet. Wat een zielige situatie en ik teken hier protest tegen.
Buurman heeft reeds 5 palmbomen besteld om in zijn veel te kleine tuintje te zetten. Weet hij veel hoe je met deze gewassen moet omgaan... Gelukkig maar, als hij met een gerust hart precies wist wat deze gewassen nodig hadden was België al te lang een tropisch land. Maar, één ding moet ik hem nageven: hij is voorbereid op komende decennia. Toch haat ik hem; houd de tropen nog even waar ze horen alstublieft, de huidige wintertemperaturen zijn al meer dan een nachtmerrie. Jij wrijft zout in de wonde, rotzak. Laat de wereld nog even vol variatie en meng nog niet alles tot een grijze boel. Dat gaat snel vervelen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.