Haar ogen spreken leugens.
Haar leugens verzwijgen waarheden.
Waarheden verschuilen zich op het perron.
Correctie, haar perron.
Ze staat er zo vredelievend.
Vredelievend door de manier waarop haar haar valt en haar tas hangt aan haar schouder.
De schouder die haar te vaak heeft gepijnigd, haar lichaam.
Het lichaam dat zich schuilhoudt in de kleding die ze al draagt sinds vorige zomer.
Vorige zomer, dé zomer.
De zomer waarop ze zichzelf verloor.
Verloor in de drukte van de wereld.
De wereld die niet meer dezelfde als voorheen, als vroeger.
Vroeger, zonder verplichtingen, zonder verantwoordelijkheden.
Verantwoordelijkheden die haar niet afschrikken, wel wie ze haar heeft toegekend.
Toegekend door mensen die haar niet kennen.
Niet kennen, zoals ik haar ken.
Kennen, als in, een echte vriendschap.
Vriendschap die niet vergaat door vorige zomer.
Vorige zomer, dé zomer.
De zomer waarin zij te weten kwam dat jij, niet ik, haar was verloren.
Verloren aan zichzelf, verloren aan mezelf, verloren in de strijd.
De strijd die ze elke dag op het perron voerde.
Voerde, met haar tas om haar schouder.
Haar schouders die net iets meer last droegen.
Haar schouders die net iets meer naar beneden hingen dan bij de ander.
De ander die niets wist van haar ogen.
Haar ogen spreken leugens.