Ik keek recht in de ijskoude ogen van de jongeman die geen schuldbesef had.
Een jongeman die telkens opnieuw een zelfverzekerde indruk naliet bij zijn slachtoffers.
Hoe kon zo’n aangevreten ziel zich verschuilen achter een voortreffelijk opgebouwde schijn?
Voor de buitenwereld creëerde hij de illusie dat hij een perfect leven had.
Zijn blauwgrijze ogen hielden de toegang naar zijn ziel tegen.
Worstelend met zijn eigen gevoelens en identiteit stond hij onzeker in het leven, de verwachtingen en verplichtingen van het leven deden zijn ziel uitdoven.
Hij liet de stem van zijn ziel spreken op het ogenblik hij het niet meer aan kon, dit bracht hem keer op keer in verleiding en nam hem mee tot aan de rand van de duisternis.
Telkens wanneer ik in de spiegel keek zag ik deze zelfverzekerde jongeman staan, de waarheid van de spiegel was leugenachtig en getormenteerd geslepen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.