In de stilaan verouderde omgeving lijkt het alsof alles in beweging blijft:
de weg ligt er hard bij, voeten slepen onaandachtig nog zichzelf vooruit
in codetaal en er wordt gecommuniceerd alsof wij andere soorten zijn.
De codex bestaat uit een soundscape van een alomtegenwoordig gevoel,
van onbehagen en of het lijkt of je jezelf aanraakt moet jij zelf uitmaken.
De codex is koud zonder mij, zodat ik als een circumstance aanwezig MOET
blijven in je kale handen-kom die je maakt terwijl je weerstand biedt aan het
gevoel waarmee iedereen nu al enkele eeuwen rondloopt; zonder jezelf een
glans te ontnemen ben je jezelf te kort geschoten in het weinige.
Weinige geluiden zoals deze: hard en statig ruis je boven ons en de lucht
schijnt en de zon biedt onderdak, deeltjes koele meta-systemen zullen verstopt
worden in woorden als je triviaal communiceert zonder je zelf nog rugdekking
te geven in dit nieuwer Wallonië.
Dit is de situatie vandaag,
en ermee leren leven zou misdadig leuk zijn.
Telkens je je aanpast, sterft er iemand.
Telkens je niets doet.
Weten we het volgende: of je situaties aanraken kunt. Je kunt ze
ook pletten en het ermee stellen alsof je tussen je handen in een universum
creëert, een alternatief voor de opgegeven reeks omstandigheden.
Ik zal je een omstandigheid bieden waarin je telkens je je moe voelt,
hierover gediscussieerd moet worden,
omdat dat rechtvaardig is,
en omdat met 2 ook maar alleen is.
Ik kan je oplossingen bieden voor niemand niet.
I was already falling.
Het was niet op je snelheid of ontaarde schouders,
die getormenteerd deze kosmos dragen, zoals iedereen ze al draagt,
maar ook de kosmos draagt terwijl jij draagt en de ondergrond draagt.
Geluid:
een moment.
Ergens sterven er sterren en ook mensen!
Dit op hetzelfde tijdstip, en soms ook niet,
en waarschijnlijk biedt de volgende planeet veel meer zekerheid
dan een dagelijks verschijnsel dat onder je voeten overkookt.
Als je dagelijks verschijnt, lijkt niets nog hetzelfde en wij niet op elkaar.
Als je moe word, mag je pas je ogen sluiten en voelen waar het zeer doet.
Wij doen elkaar werkelijk niets aan zonder dat er iemand weet:
3 seconden, 2 seconden, 1 seconde:
dood.
Laten we elkaar overblijven.