In die vijf jaar was er weinig veranderd aan Het Brughuis. Doorheen zijn jeugd was dat de enige constante dat onveranderd bleef. Het enige dat steeds anders was, waren de eigenaars. Het leek alsof de eigenaar het steeds maar enkele jaren volhield. Elke drie jaar werd er van eigenaar gewisseld, wat resulteerde in een nieuwe constante. Na drie jaar kon je er op wedden dat er iemand nieuw aan de teugels trok.
Vijf jaar geleden was het dat Lewylyn deze plaats nog bezocht had. Het was op deze plaats dat zijn toenmalige vriendin een einde had gemaakt aan hun jarenlange relatie. Natuurlijk was het vanzelfsprekend dat Lewylyn deze plaats meed. Hij wou niet telkens weer herinnerd worden aan de avond dat zijn leven ineen stortte. Na enige overtuiging van zijn innerlijke demonen, besloot hij toch plaats te nemen op het terras. De zon had moeite om door te breken doorheen het wolkendek, maar eens de lichtstralen op het eeuwenoude gebouw schenen, vroeg hij zich af waarom het zolang had geduurd voor hij hier terug kwam. Het gebouw zelf was in al die jaren weinig veranderd. De enkele ouderdomsscheuren waren ondertussen opgevuld, maar dit bracht enkel maar meer charme toe aan het eigendom.
Na zijn breuk met de liefde van zijn leven had hij geen contact meer met haar, maar de liefde voor haar is nooit weggegaan. Ze zat nog steeds in zijn hoofd, maar met de jaren heeft hij het een plek kunnen geven vanachter in zijn hart. Haar fantoomijk aanwezigheid werd zo steeds meer naar de achtergrond gedreven.
Hij had er echter niet op gerekend dat alles, maar dan ook alles, in het Brughuis deze barrière zou doorbreken. Doordat de zeldzame lichtstralen de eiken biertonnen streelden, werd hij vrijwel onmiddellijk herinnerd aan het golvende bruin/rosse haar dat haar zo sierde. De barvrouw had net hetzelfde gestreepte t-shirt aan als hetgeen hij haar had gegeven nadat hij er rode wijn op had gemorst. Het jonge meisje aan de overkant had net dezelfde tic-nerveus als haar. Elke keer ze zich ongemakkelijk voelde, begaf ze haar hand naar haar linkeroor. Bijna als een reflex bestelde Lewylyn hun lievelingsdrank, een Maneblusser. Het was hun liefde voor deze Mechelse streekdrank dat hen bijeen had gebracht.
Vijf jaar lang had hij haar niet meer gezien, maar op deze bewolkte zondagmiddag leek het alsof ze vlak naast hem zat.
Het geluid van de Dijle en de vele Maneblussers deden hem richting het sanitair wandelen. Hier waande hij zich net weer op Groezock, het festival waar ze elk jaar als koppel naartoe gingen. De plassen urine voor het toilet, vermengd met de geur van gemorst bier en modder, brachten hem weer naar zijn zeventienjarige zelf. Bijna geconditioneerd gebruikte hij steeds hetzelfde hokje. Daar, in de rechterhoek stond het geschreven, de woorden die voor eeuwig zijn melancholie zouden aanwakkeren: hun namen, enkel en alleen gescheiden door een hart, iets wat normaal eeuwig had moeten duren, vertoonde nu ook al enkele barsten.
Wolken hadden ondertussen de zon volledig doen verdwijnen, en al slenterend, verzonken in gedachten, liep hij richting de metalen ophaalbrug. Halverwege, al zwevend boven de Dijle, gescheiden door metaal, hield hij halt. Startend in het niets keek hij voor zich uit, tot het geluid van bewegend water zijn aandacht trok. Zijn blik schuimde af over het water, zoekend naar iets specifieks. En net daar, vijf meter voor hem, zag hij een reflectie van hem en de liefde van zijn leven. Omstaanders gingen nietsvermoedend verder met hun drinkrituelen, terwijl Lewylyn zijn blik gefocust bleef op het water.
Een spelend kind gooide net op dat moment een steen in het water, op die precieze plek in het water, waardoor de reflectie stilaan, maar zeker begon te verdwijnen in het niets. Als een reflex wou Lewylyn er achteraan springen, al grijpend naar een reflectie van een gelukkigere tijd. Nog net voor Lewylyn zijn voeten van de grond raakten, greep iemand hem bij de arm.
“STOP! NIET DOEN!” riep een vertrouwde stem hem toe.
Zijn blik staarde naar Anke, de liefde die hem vijf jaar geleden zijn wereld deed instorten. Op het water was de reflectie helemaal glad gestreken, alsof het water van de Dijle in het teken stond van een schone lei…
EINDE