Het onderscheid proberen maken tussen de handelingen gemaakt via het neergepende versterkt en zo voor altijd stilgezet, lukte al dagen niet meer; dus na de 2-deling te vergeten,
vergat ik ook de afdruk ervan.
Niets dat mooier werd, zolang ik er van probeerde te blijven genieten.
Ideeën kunnen mooi zijn, maar ook je stem verraad nu al welzijn,
en dan is de fun er ook af.
Systemen moesten toen nog verassen, op een vrolijke manier.
Nu moeten ze enkel nog werken.
Wie laat het na ergens hysterisch over te worden?
Ik ben fanatiek leeg, of op het idiote af gepassioneerd, en daartussen is er voor mij niets:
niet alles moet een grijze zone hebben,
dus ook niet de anderstaligen. Kom in mijn armen liggen, zei ik (alleen uit medelijden),
maar hij kende dat wat ik niet wilde zijn maar wel weerspiegelde,
kenbaar nog veel te goed.
Zijn ervaring liep verder als door een buisje mondbeademing.
Het gesprek waar hij zichzelf passief moe
aan maakte, was zijn wekelijks vermaak.
Hij komt hier niet meer vaker, omdat jij hier bent komen wonen.
In wat van mij is, moet alles stuk.
Ik heb het natuurlijk over de dood.
Hier ben ik, de dagen slepen zich voort, dus ik sleep voort.
Niets is wat het lijkt: omdat je aan alles gewend kan raken, en dat waarschijnlijk ook nog doet ook.
Slapen was niet hetzelfde nadat ‘foetus’ een andere betekenis kreeg (ik was 17).
En ook stress is welkom vandaag.
Maar één zal er altijd bovenuit steken.
En zo dus ook met komma’s en andere leestekens.
Het tempo vertraagt, de zin gaat mee, ik ga mee, en de dagen slepen zich voort.