Ik denk dat ik het altijd lastig heb gevonden iets te beëindigen.
Laten we beginnen met het gedicht te beëindigen.
Is het niet een beetje zinloos dat je hieraan dan een gedicht wijdt?
Maar nog voor je het weet, wijdt het gedicht zich hieraan,
en ga je mee op die golf.
Het gedicht laat me uit, aan een lijntje.
'Is dit wel een gedicht?' vraagt men zich af.
Stop.
Het aanvoelen wanneer iets net genoeg is.
Stop.
Maar wat je voelsprieten je niet vertellen,
is dat het gedicht eigen doelen nastreeft.
Daarmee kan je leven.
Stop.
De innerlijke stem van de poëzie merkbaar maken.
De poëtica kenbaar maken door ze op te heffen.
Stop.
Dit kunnen eigenlijk ook lyrics zijn.
Zoals ‘where the fuck did monday go?’ maar dan met gevoel.
Er zit een ritme in.
Maar waar de muziek begint, zou de poëzie eindigen.
Stop.
Je wilt nog dat het coherent blijft.
Dus worden zaken herkauwd etc.
Dus val je bijna in herhaling.
Stop.
Wanneer eindigt dit gedicht?
Waar is het punt bereikt dat bereikt moet worden?
Stop.
Circa 300 woorden naar de synthese toe helpen.
De grote verwondering gewaarworden.
Ook dat is poëzie.
Meestal is dat poëzie.
Stop.
Het neerschrijven van de poëzie totdat het zijn eigen leven gaat leiden.
Stop.
Soms is een einde abrupt.
Soms zijn grenzen lucratief.
Soms, als iets of iemand grenzen uitspreekt, worden het jouw grenzen.
Stop.