Ludo wist allang dat dit zijn lot was. Zijn levensstijl had hem in snelvaart hier gebracht. Niet via omwegen of rustige weggetjes met mooie vergezichten, ook niet via wandelpaden vol leuke gesprekken met zijn kinderen, maar via de snelweg van het stressvolle leven. De stoel in zijn bankkantoor stond met elke klantenlunch een centimeter verder van het bureau om ruimte te geven aan zijn uitdijende buik. Hoe meer promotie hij maakte en hoe dichter hij bij de CEO kwam te zitten, hoe minder hij de marmeren trap nog nam. Het was niet de sport, die zijn dokter hem tevergeefs voorschreef, die hem steeds vaker naar adem deed happen, maar wel de stress van dichtslibbende snelwegen richting Brussel. De steeds frequentere opmerkingen van zijn vrouw over gemiste jaren deden hem verlangen naar diepe rust in hun vakantiehuis in Toscane, waar hij de laatste vier jaar niet meer geweest was. Zijn vrouw en kinderen wel. Nu lag hij hier, alleen, op een operatietafel van het universitair ziekenhuis in Jette. Drukke geluiden van urgentie, zoals hij ze vaak gekend had op kantoor, verstomden zijn gefluister. Alleen de muren hoorden hem nog zeggen 'het is allemaal zo simpel...'.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.