Zomaar het gedicht opnieuw beginnen, alleen maar omdat het daardoor niet meer hierom draait: het gedicht opnieuw beginnen. 'Niemand herinnert zich jouw zelfopgestelde criteria die leidden tot het moment waarop je stopte met fataal veel te schrijven', zei het wannabe analystje in je eigen beleving.
Maar het was fataal veel omdat het eindig was, dat leek je wel te begrijpen.
Ik zie mezelf als een totaal overbodige verslaving.
Is het mogelijk dit soort toestanden nog te vermijden? Het is 4u 's nachts en ik ben in verval en bloei tegelijk. Het betekenis negerende mannetje op mijn schouder staat me wel aan.
Het is roekeloos jezelf op te delen. Ik laat mezelf aan mezelf over.
Er is genoeg tijd voor iedereen om hetzelfde te doen. Je wil niet dat je niet geprobeerd hebt maar je handelt alles af vanop een afstand. Zonder toewijding. Er is iets mis - in iedere ruimte die je betreedt. Ik zie de verplaatsing van ruimte naar tijd, wat problematisch is want hoe beoog je progressie zonder kader? Je wil schreeuwen omdat er té veel tegelijk herkend wordt. Je kan passief zijn als je dat écht wil, maar je kan niet lachen met algemene onzekerheden die je samen met anderen moet ervaren. Door de toename van verveling was er even hoop.
Ik wilde vragende partij zijn maar dan anders.
Ik wilde de situatie serieus in me opnemen maar vergat de onderverdeling van de ruimte.
De fases waarin ik me bevind vorderen zich, respectvol, maar met opzet.
Ik wil dat het gedicht gaat over het gedicht, omdat het gedicht gezichtsverlies lijdt.
Het gedicht lijdt gezichtsverlies, en dat moet je er zelf van maken.
De nieuwe methode is zonder het gedicht, opnieuw beginnen. Wat ga je nog doen zonder dergelijke vorm van vroomheid? Laat het gedicht zichzelf tackelen,
maar daar is een eigen versie van mezelf al, luid en vragend om een ervaring die de moeite waard is. Verwoed geluid willen maken, alleen maar om er vanaf te zijn,
maar dan gebeurt de de impasse toch weer opnieuw.