Donderdag, 1 maart 2012
Vandaag ben ik jarig; hiep, hiep, hoera!
Helaas wordt het ruimtestation op deze heuglijke dag door technische mankementen geteisterd, wat een serieuze domper op de feestvreugde zet.
Het communicatietoestel weigert al de hele dag halsstarrig dienst te doen, en ook het besturingssysteem heeft er daarnet volledig de brui aan gegeven.
Er bestaat zelfs een reële kans dat het station hulpeloos op drift slaat, met het risico op fatale botsingen uiteraard. Geen prettig vooruitzicht, me dunkt.
Aangezien alle werkingsmiddelen tegenwoordig vanuit de basis gestuurd worden,
zullen zij met een oplossing voor de dag moeten komen. In tegenstelling tot wat het grote publiek misschien denkt, ben ik absoluut geen hoogvlieger binnen het domein van de ruimtevaart, en ik vrees dan ook dat mijn schaamteloos spiekgedrag aan de kosmonautenschool van Minsk, nu wel eens zijn rekening zou kunnen komen veref-fenen.
Het enige vluchtmiddel aan boord is een primitieve mini-capsule met de belachelijke naam 'Doerak', maar ik sta niet echt te springen om daar het heelal mee in te vliegen,
enerzijds omdat het een terugkeer naar huis onherroepelijk uitwist, anderzijds omdat de garantie op dat toestel al sinds 1997 verlopen is!
Desalniettemin ga ik er straks toch eens goed de handleiding van bekijken, een voor-bereid man is er immers twee waard. Als echter zou blijken dat één of andere lolbroek op aarde me op die manier voor mijn verjaardag wil verrassen, sla ik hem/haar bij mijn thuiskomst zeker op zijn/haar smoel!
Het is trouwens van groot belang dat ik snel uit mijn benarde situatie bevrijd wordt,
want binnenkort moet ik als gastjurylid in de pre-selecties van Eurosong fungeren,
en ik heb die twee hete meiden van Tattoe reeds mijn stem beloofd!
Zonder mijn aanwezigheid, verliezen we dit jaar gegarandeerd weer het songfestival!
Met deze missie hoopte ik eigenlijk ook om mijn succesratio bij het andere geslacht wat op te krikken. Vele ex-kosmonauten wisten me immers te vertellen dat ze de vrouwen werkelijk van zich af moeten slaan, wat me natuurlijk als muziek in de (flap)oren klonk! Ik heb in mijn jonge leven nog maar één lief gehad. Ze heette Mariska, en ik ontmoette haar op het strand van Sochi. Het klikte vrijwel meteen, want we waren allebei hevige fans van Red Zeppelin. Ze had blond haar, groene ogen, en een klein karakteristiek sproetje boven haar lip. Het sensuele samenspel van haar slank lijfje met het strakke badpak brandde zich (ondanks de bescherming van een hele hippe Ray Ban-zonnebril!) genadeloos op mijn netvlies. Dit zeg ik zonder overdrijven, daar een Europees onderzoek van vorig jaar heeft aangetoond, dat Russische vrouwen (inzake visuele bevrediging) ongenaakbaar aan de top staan! Terwijl alle andere meisjes halfnaakt op een handdoek lagen te sudderen, verkocht Mariska ijspralines aan de badgasten.
Die bruingebakken, kwebbelende lolita's lieten me helemaal koud, maar dat frêle meisje met haar sneeuwwitte vel, veroverde eensklaps mijn hart.
Het gemis aan intiem contact vervult elke vezel van mijn lichaam met erotisch verlangen en ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan, de opblaasbare KGB-pop thuis vergeten te hebben! De basis had nochtans beloofd me regelmatig een vrouw te zenden, maar tot op heden kreeg ik enkel het bezoek van een stomme boysband, 'Get Freddy'. Ze zijn drie weken (!) gebleven en ze waren natuurlijk allemaal andersgeaard! De KGB-kuisheidsgordel heeft me toen trouwens zéér nuttige diensten geleverd.
Tot mijn grote opluchting liet de vorige kosmonaut, ene Flimout, hier een oude Playboy liggen, en ik moet bekennen dat mijn eerste interstellaire masturbatie een hele beleve-nis was! Inmiddels heb ik reeds zoveel zaad de ruimte in geloosd, dat er bijna geen sprake meer kan zijn van 'donkere materie', maar dit terzijde.
Moge God mij genadig zijn.
Joeri Primakov, kosmonaut