Er was eens een meisje dat geluk wou vasthouden.
Ze vond vele sprankeltjes geluk.
Sneeuw.
Een regenboog in de zee.
Knisperend haardvuur.
Stokrozen.
Veel likes op facebook.
De smaak van foelie in peperkoek. Ze wist dat van haar oma, zij was ook een sprankel.
Ze had al eens geprobeerd om die sprankeltjes te bewaren, in een potje.
Maar dat lukte niet goed.
Wanneer ze diep viel, vulde haar hart zich met leegte. De sprankeltjes verdwenen.
Vooral op ijzig koude decemberdagen, zonder sneeuw.
Als ze naar het nieuws keek.
Wanneer haar vriendin meer volgers had.
Als ze bleef scrollen op haar smartphone. Wanneer ze zich slecht voelde, en ze zag hoe gelukkig anderen waren, was dat niet zo smart van haar.
Ze vroeg zich af hoe ze geluk kon vasthouden.
Op een nacht droomde ze dat ze een prinses was, die maar niet wilde wakker worden. Tot er plots een kikker haar wakker kuste. Die kikker kwaakte nog net voor haar ontwaken: “Ga bij de ochtendstond naar het bos, daar zal je antwoorden vinden op jouw vraag, kwaak.”
Ze ging die morgen, voor dag en dauw, naar het bos. De zon kwam op, de maan wou nog niet gaan.
Ze kwam een wezeltje tegen. Die vroeg haar: “Waar ga je naartoe, zo alleen?”
“Ik ben op zoek hoe ik geluk kan vasthouden”, antwoordde ze.
Het wezeltje keek haar een beetje verdwaasd aan. “Als jij dat weet, mag je het mij komen vertellen.”
Dat stelde het meisje eigenlijk wel gerust, dat er nog een wezentje was dat het niet wist.
Het pad kronkelde verder. Er kwam naast haar een lief heksje, met een rood kapje, vliegen. Ze leek wel te klein voor die grote bezemsteel.
“Waar ga je naartoe?” vroeg het heksje.
“Ik ben op zoek hoe ik geluk kan vasthouden.”
“Ik kan je helpen,” zei het heksje. “Als je hoofd aan het dwalen is, zing dan dit versje. Het tovert jouw zorgen weg:
Iene miene kou, ik hou van jou
Ieze wieze wij, het spijt mij
Iene miene kief, vergeef me alsjeblief
Ieze wieze wel, dank je wel”
En poef! Het heksje vloog bliksemsnel weer weg.
“Dat moet ik onthouden!” zei ze tegen zichzelf.
Ineens kwam er pimpelmeesje op haar schouder zitten.
Het had onderweg haar vraag gehoord, en zei: “In je hart liggen antwoorden, niet in je hoofd.”
Het meisje wou een selfie nemen, wie zou anders geloven dat er een pimpelmeesje op haar schouder kwam zitten?
“Maak maar een foto met je hoofd. En volg je hart!”, tweette het pimpelmeesje nog. Wat was die lief.
Op de kruising van twee weggetjes stond ze stil. Plots bengelde er een kruisspin boven haar hoofd, die zei: “Doe toch niet zo onnozel! Meisjes zoals jij, die moeten ze een veeg uit de pan geven.”
“En waarom dan wel?!” Ze was altijd bang geweest van spinnen, maar deze maakte haar gewoon boos.
“Omdat meisjes zoals jij nooit content zijn. Dan hebben ze alles, moeten ze nog klagen.”
Ze maakte dat ze zo snel ze kon wegkwam, weg van de stomme spin.
Ze was in de war, struikelde over een steen en bleef even op de grond liggen. Toen kwam er vanachter een paddenstoel, een kikkertje tevoorschijn.
Net het kikkertje uit mijn droom, dacht ze.
“Wat zie jij er bezorgd uit. Kom, geef mij een kus, dan geef ik het antwoord op jouw vraag!”
Ze vond het wel grappig, maar geloofde het niet. “Nee, ik geloof niet in sprookjes,” zei ze al lachend.
“Kwaak”, zei het kikkertje, “ik heb toch maar lekker een lach om je mond getoverd.”
Toen zag ze een uil op een tak zitten, die zei:
“We denken over geluk als over een schat vol goud. Dat we pas gelukkig zullen zijn, als we die hebben gevonden. Maar weet je eigenlijk dat je elke dag al goud vasthoudt?”
“Maar waarom weet ik dat niet?”, zei ze vol ongeloof.
“Omdat je er niet altijd aan denkt. En soms moet je geluk kunnen laten vliegen. Als een ballon. Het maakt dan heus wel iemand anders gelukkig.”
“Maar ik weet niet of het nog zal terugkomen. Dan moet ik huilen.”
“Je mag ook verdriet hebben, meisje, om wat niet meer is. Dat hoort erbij. En weet dan dat er altijd hoop is.”
“Hoop?”
“Ja, erin vertrouwen dat het leven nog altijd iets in petto heeft.
De sneeuw, die smelt.
De bloem, verwelkt.
Niets is voor altijd.
Toch komt alles altijd terug.
Weet je, boven de wolken schijnt toch ook nog de zon?”
Wat een wijze uil, mijmerde ze.
Ze stond recht en ging verder.
Om de hoek zag ze uit het niets een peperkoeken huisje verschijnen. Het was net groot genoeg voor haar om erin te passen.
Er lag papier op tafel, en een pen.
In een kooi zat een gele kanarie.
Het haardvuur knisperde.
Dit moet magie zijn, dacht ze.
Ze zette zich aan het tafeltje en begon te schrijven. Ze schreef de woorden neer, nog voor ze ze bedacht.
“Liefste diertjes en heksje, jullie waren mijn sprankeltjes goud vandaag.
Ik heb gelachen. En lachen is goud waard.
Ik heb me goed gevoeld door pure eerlijkheid.
Ik ontdekte dat verdriet en geluk er altijd zullen zijn. En hoop, als je erop vertrouwt.
Jij was niet leuk, spin. Maar door jou besef ik nog meer welke leuke wezentjes ik vandaag ontmoette. Ik vergeef je, zoals het lief heksje me leerde.
En kikker, het spijt me dat ik jou niet geloofde. Heel misschien, bestaan sprookjes wel, en ben jij wel mijn prins.”
Dan zette ze het kooitje open.
De kanarie vloog weg.
Ze liet het deurtje openstaan.
Dit ga ik aan wezeltje vertellen. Want zo alleen met dit mooie verhaal, is ook maar alleen, dacht ze.
Ze ging naar wezeltje, en kuste onderweg naar huis, het kikkertje.
En ze leefden nog lang, en af en toe, gelukkig.